De Franse docufilm Sans Soleil van filmmaker Chris Marker is geen lineair verhaal, maar een visueel dagboek en een filosofische zoektocht naar herinnering, tijd, cultuur en geschiedenis.
In Sans Soleil leest een onbekende vrouw brieven voor van een freelance cameraman die de wereld rondreist. Hij richt zijn blik op Japan en Afrika (Guinea-Bissau en Kaapverdië), de “twee meest extreme polen van overleven”. Terwijl hij zich afvraagt wat de zin is van het beschrijven van de wereld, en welke rol herinnering daarin speelt.
De film ontvouwt zich als een muzikale compositie met terugkerende thema’s, spiegelingen en contrapunten. De brieven, de commentaren van de vrouw, de verzamelde en geleende beelden, alles vloeit samen tot een hypnotiserende meditatie over herinnering en vergankelijkheid. Sans Soleil is geen traditionele documentaire, maar een hypnotiserende, filmische ervaring die je niet alleen kijkt, maar ook beleeft.
Net als de performances van kunstenaar Tino Sehgal kun je Markers werk zien als een levend archief: geen object dat iets bewaart, maar situaties die herinneringen oproepen en de tijdservaring in het moment laat ontstaan.