De Franse docufilm Sans Soleil van filmmaker Chris Marker is geen lineair verhaal, maar een visueel dagboek en een filosofische zoektocht naar herinnering, tijd, cultuur en geschiedenis.
In Sans Soleil leest een onbekende vrouw brieven voor van een freelance cameraman die de wereld rondreist. Hij richt zijn blik op Japan en Afrika (Guinea-Bissau en Kaapverdië), de “twee meest extreme polen van overleven”. Terwijl hij zich afvraagt wat de zin is van het beschrijven van de wereld, en welke rol herinnering daarin speelt.
De film ontvouwt zich als een muzikale compositie met terugkerende thema’s, spiegelingen en contrapunten. De brieven, de commentaren van de vrouw, de verzamelde en geleende beelden, alles vloeit samen tot een hypnotiserende meditatie over herinnering en vergankelijkheid. Sans Soleil is geen traditionele documentaire, maar een hypnotiserende, filmische ervaring die je niet alleen kijkt, maar ook beleeft.
De film wordt in het Engels ingeleid door schrijver en beeldmaker Iris Cuppen. Haar werk verscheen eerder in onder meer The European Review of Books, HEM’s The Couch en De Internet Gids. Ook geeft ze het literaire tijdschrift TRANSCRIPT uit.
Voor deze gelegenheid schreef Iris een essay over haar ontmoetingen met het werk van Tino Sehgal en Chris Marker. Twee kunstenaars die onderzoeken hoe waarnemen overgaat in herinneren, en hoe betekenis telkens opnieuw wordt gevormd door de blik van de kijker.
